به نام عاطفه با قرآن

    نجمه السادات ( دختر علامه طباطبائی ) می گوید : ( روزی به دیدنشان رفتم . دیدم خیلی ناراحتند . علت را پرسیدم . فهمیدم بچه گربه ای توی چاهک حیاط خلوت خانه افتاده و پدرم از دیروز پریشان شده است . نه غذا می خورند ونه استراحت می کنند ! 

    خندیدم و گفتم : « برای بچه گربه ناراحتید ؟ »  

     ایشان فرمودند : « بشر باید عاطفه داشته باشد . آدم بی عاطفه با قرآن دوست نیست .»

     بالاخره کلی خرج کردند چاهک را شکافتند تا بچه گربه را در آوردند .)                     

                                                                هو المحبوب

     محبت آب است و همهء خلق تشنه اند ، منتها آبها با هم فرق دارد . از آب گل آلود تا زلال ترین آب ، همه آبند و هر یک از خلایق تشنهء یکی از درجات آب است . از محبت پول و مقام و دنیا گرفته تا محبت خدا و اولیای خدا ، همه تشنهء آبند .       

                                                                      از سخنان آقای دولابی
                                                                                      ( مصباح الهدی ص109 )

              در دنیای تزویر دلم برای معصومیت تنگ است و  در عالم بی کسی دلم برای او

     چه شب لطیفی است امشب ، شب ولادت پاکی 
     شب ولادت حقیقت ، شب ولادت وفا

     چه لحظهء مبارکی است  عالم را فرشتگان زیبا مژده ای آورده اند : مهربان خدای حکمت  یکبار دیگر لطافت را آفرید وعصمت را مصداقی زیبا بخشید و نور را به تاریکی زمین هدیه کرد .  

   آری  لبخند کریمانهء او جلوه ای زیبا یافته است در ماه چهرهء فاطمه دختر عصمت ، نازدانهء امام موسی کاظم(ع) .   

   و رضایت است که نشاطش را در خانهء مهر به نمایش می گذارد شمس و الشموس انگار آیینه ای از بهشت را در آغوش گرفته است و به پد رتولد معصومه را تبریک می گوید . خواهر وبرادری که نگاه با مهر گره می زنند و محبت را به وفا زینت می بندند .     

    عالمه ، محدثه ، معصومه ، کریمه اهل بیت هستی را به وجودش زیبایی بخشید .  

   ولادت عشق بر تمامی عاشقان عالم مبارک باد

                                                     به نام او ، به یاد او ، برای او 

               دستانم تشنه اند
            و نگاهم بی تاب سلام او
            و لبخندم در وادی خاموشان
            اشکم رها
            و فریادم در سکوت

            واژه هایم بی معنا
            قدم هایم خسته
            و دلم سالهاست که شکسته 

            به زمزمهء سحر بیدارم
            و به غروب آفتاب تنها تر 
            و به شب مرده 

            گرمای خورشید سردم می کند
            و سرمای برف گرمم

            به سبزی برگها نمی اندیشم
            آبی را آرزو ندارم
            و سرخی هیچ گلی شیدایم نمی کند 

            تا روزی که او بیاید       

                                              بسم رب الشدا و الصدیقین

                قتل شهید عشق نه کار خدنگ بود           

                                                    دنیا برای شاه جهاندار تنگ بود        

             عصفور هرچه بادهم آورد باز نیست          

                                                    شهباز را زپنجه عصفور ننگ بود

             آئینه خود زتاب تجلی بهم شکست      

                                               گیرم که خصم رادل پرکینه سنگ بود

             نیرو از او گرفت بر او آخت تیر کین       

                                              قومیکه با خدای خود مهیای جنگ بود 

             عهد الست اگر نگرفتی عنان او

                                                  شهد بقا به کام مخالف شرنگ بود              

            از عشق پرس حالت جانبازی حسین

                                                پای براق عقل در این عرصه تنگ بود

                                    احمد اگر به ذروه قوسین عروج کرد

                             معراج شاه تشنه به سوی خدنگ بود  

                                                 به نام خداوند مهر

   گفت پیلی را آوردند بر سر چشمه ای که آب خورد ، خود را در آب می دید و می رمید . پیل می پنداشت که از دیگری می رمد ، نمی دانست که از خود می رمد .

   همهء اخلاق بد _  از ظلم و کین و حسد و حرص و بی رحمی و کبر _ چون در توست نمی رنجی ، چون آن را در دیگری می بینی ، می رمی و میرنجی ؟

                                                      ( فیه ما فیه
                                                                                                   جلال الدین محمد مولوی)

   سخن را چون بسیار آرایش می کنند

                                      مقصود فراموش می شود .

                                                            ( فیه مافیه مولانا )

   خورشید با انوار طلایی رنگش روح وجسم درخت را در تابستان نوازش می کند و این نوازش گرم جوانی را در برگهای درخت کهنسال سبز میکند .

   پس چگونه درخت که به این نوازش مهربانانهء آفتاب خو گرفته و شور جوانی و عشق در رگهایش غلیان یافته است ، درد کمرنگ شدن حضور گرم آفتاب را دوام آورد 

   و این درخت است ، عاشقی دلباخته ، که سبزی خویش به پای دوری یارش زرد می کند 

   که هر چه سبزی بود از او بود و بی او عالم رنگ می بازد 

   درخت به این هم اکتفا نمی کند و جامه می درد ، جامه دران عصاره وجود خویش ، برگهایش را ، فرش رهگذران بی اعتنای خیابان می کند تا آواز رسوایی درخت را اسمان بسراید و زمین نجوا کند .

   درخت بی او چوبی خشک است برای سوزاندن 
   و سوختن موسیقی دلپذیر هستی است برای درختی که بی او عدم را آرزو دارد

   و این است که پائیز به عشق درخت
                                                  میعادگاه عاشقان می گردد

   و جه زیبا آدمی فصلها را به شیوهء عاشقی در زندگی خویش نقش می کند .

   کودکی و نوجوانی بهار است و جوانی تابستان عمر و پائیز یادآور دوری یار و آغاز دلتنگی عظیم به فراموش سپرده انسان .

   و مگر آدمی تا چه حد تاب دوری از او را خواهد داشت 

   جسم و روحش در فراق یار پیر می شود ، موی در دیار غربت سپید می کند و در آرزوی او کمر می شکند .

   روح بی تابتر از همیشه جسم را پیرتر میکند تا از این زنجیر زمینی رهایی یابد ، آخر در آفرینش روح خاطرهء او ثبت است .

   و حتی جسم نحیف نیز او را به تازیانه سرزنش نمی آزرد چرا که این بدن خاکی هم دلش برای مادر خویش تنگ است 

   و اینجاست که مرگ در  وصال معنا می یابد

   این تن رنجور به دامان خاک مادر دیرین خویش پناه می برد

   و روح بی تاب ، در تمنای لقای او شیدایی می کند  

       روزگاری می رسد که همهء ساکنان زمین با آرامش در کنار هم خواهند زیست ،

      قوی در کنار ضعیف بی وسوسهء سلطه بر او ، سیاه پوست در کنار سفید پوست بی توهم برتری های نژادی . . .      

                                                 لا فتی الا علی   

                            لا سیف الا ذوالفقار

                               امروز ندای جبرئیل در احد چه سرهایی که به گریبان می برد 

    و تنها علی است که با بیش از 60 زخم که در دفاع از پیامبر برداشته پیبروز آسمان و زمین است .

   به نقل صدوق در علل الشرایع ، علی (ع) هنگام دفاع از وجود پیامبر به قدری پافشاری و فداکاری کرد که شمشیر او شکست و پیامبر شمشیر خود را که ( ذوالفقار ) بود به وی مرحمت نمود که به وسیلهء آن به جهاد در راه خدا ادامه داد .

   ابن اثیر در تاریخ خود می نویسد : وجود پیامبر از هر طرف مورد هجوم دسته هایی از ارتش قریش قرار گرفت . هر دسته ای که به آن حضرت حمله می آورد ، علی به فرمان پیامبر به آنها حمله می کرد ، وبا کشتن برخی ، موجبات تفرق آنها را فراهم می ساخت . این جریان چند بار تکرار شد . در برابر این فداکاری ، امین وحی نازل گردید و فداکاری علی را نزد پیامبر ستود و گفت : این نهایت فداکاریست که این افسر از خود نشان می دهد ، رسول خدا امین وحی را تصدیق کرد و گفت : من از علی ، و او از من است  سپس ندائی در میدان شنیده شد که مضمون آن دو جمله زیر بود :

                                     (لا سیف الا ذوالفقار ، لا فتی الا علی )