دیشب زمزمه ستارگان تکرار نام تو بود

کجایی ای در آرزویت مهتاب

شب به درازا کشیده است

استخوانهای زمان ترک خورده

در این سرمای سوزان

درد آویز دخترکان یتیم گشته

و آه آواز پیرمردان خسته

صدایت را اما من نزدیکتر از همیشه می شنوم

به چشمانم قسم  که می دانم دیده ام و نشناختم

نبض زمین تداعی قدمهای توست

ابران تیره در کمین ماه نشسته اند

و من به سپیده دم باور دارم

در این غوغای بی کسی دستان تو گرمای آفتاب را معنا می کند

تمام دشت را دویدم

تا چشمه را بفهمم

بگذار صخره از سختی بگوید

من به بوی تو آب خواهم شد

و به یادت کویر را دریا کنم

مشامم از اندیشه نرگس سرشار است

به پرستوهای مهاجر قصه عشق را بیاموز 

پاهایم مرا تا قله دیدارت خواهند آورد

به شقایقها گفتم تا خاطره مستی چشمانت را در دشت تکثیر کنند

لاله ها برای تو شیدایی می کنند

آوازی محزون ازدل شب آمدنت را نوید میدهد

مدتی است قلبم تندتر می زند

دستانم قوی تر شده

و سماجتم برای تلاش بیشتر

موسیقی دلنشین باران تا اوج نمناکی علف

مرا بی قرار روشنایی کلامت کرده است....

 24 بهمن 93

چشمام رو که باز کردم داشت نگام می کرد نه یه نگاه معمولی !چشمای خیسش حکایت عشق و نگرانی با هم بود !دلم یهو گرفت ! یه کاش بزرگ آزارم می داد !

کاش هیچوقت باعث دالواپسی و نگرانیش نمی شدم ! حداقل من یه دغدغه اش رو کم می کردم ! کاش!

دل من و او. . .

                  باشد که روزی . . . .         

هستی به همین نفس هایم ! به همین هوایی که ششم را پر و خالی می کند !
هستی که اگر نبودی ؟! که اگر قصهء تو افسانه ای بود که خورشید سروده ؟!
 پس چگونه نفس می کشم؟ و باران را برگونه هایم حس می کنم؟ خورشید روی چه حسابی طلوع میکند؟ و ماه با چه اندیشه ای می تابد؟
 واگر نبودی واگر نیستی جواب پرستوهای مهاجر با کیست؟ پس صدای قدم های کیست که نیمه شب های شهر را در می نوردد؟ و آواز آشنایی زمزمهء لحظه هایش است ؟!
پس قاصدک از که می گفت آن آشنای غریبی که تنها سپیده معنای سلامش را می فهمد؟! و سواری که افق در نگاهش گم می شد؟
بودنت را در آسمان، نه! در همین زمین در کوچه های شب شنیدم، بوئیدم و احساسم در فهمش خود را پرپر کرد !
هستی به همین درختها که برگهای سبزشان حکایت تو را مینویسند !

هستی و بودنت تنها بهانهء زیستنم !

که اگر نبودی نبودم ! و نیستم اگر جواب تاریکی لحظه هایم را در روشنایی سلامت نشنوم !

امشب یک دقیقه از دیشب بیشتر در تاریکی هستیم

برای طولانی ترین زمانی که از دیدن آفتاب محرومیم دور هم جمع می شویم و گاهی جشن می گیریم؟!

با هندوانه و آجیل و حافظ !

شاید برای فراموش کردن فراق خورشید؟!

شاید برای زنده نگاه داشتن امید ؟!

شاید .. .

نمی دانم !

    وقتی تو نیستی 
    نه هست های ما
    چونانکه بایدند
                        نه بایدها . . .
    مثل همیشه آخر حرفم 
    و حرف آخرم را 
                      با بغض می خورم

    عمری است 
    لبخند های لاغر خود را
    در دل ذخیره می کنم :
                                          باشد برای روز مبادا !

    اما 
    در صفحه های تقویم 
    روزی به نام روز مبادا نیست 
    آن روز هر چه باشد 
    روزی شبیه دیروز
    روزی درست مثل همین روزهای ماست 
    اما کسی چه میداند ؟
    شاید 
    امروز نیز روز مبادا !
                                   باشد!

 
    وقتی تو نیستی
    نه هست های ما
    چونانکه بایدند
                        نه بایدها . . .
    هر روز بی تو
                           روز مباداست! 

                                                                قیصر امین پور

      چه باشم و چه نباشم بهار در راه است

      بهار همنفس ذوالفقار در راه است

      نگاه منتظران عاشقانه می خواند

      که آفتاب شب انتظار در راه است 

      به جاده های کسالت ، به جاده های تهی 

      خبر دهید که آن تک سوار در راه است 

      کسی که با نفس آفتابی اش دارد 

      سر شکستن شب های تار در راه است 

      کدام جمعه ؟ نداسته ام ، ولی پیداست

      که آن ودیعهء پروردگار در راه است

      دلم خوش است میان شکنجهء پاییز

      چه باشم و چه نباشم بهار در راه است

                                          محمود سنجری   

                                                     به نام او ، به یاد او ، برای او 

               دستانم تشنه اند
            و نگاهم بی تاب سلام او
            و لبخندم در وادی خاموشان
            اشکم رها
            و فریادم در سکوت

            واژه هایم بی معنا
            قدم هایم خسته
            و دلم سالهاست که شکسته 

            به زمزمهء سحر بیدارم
            و به غروب آفتاب تنها تر 
            و به شب مرده 

            گرمای خورشید سردم می کند
            و سرمای برف گرمم

            به سبزی برگها نمی اندیشم
            آبی را آرزو ندارم
            و سرخی هیچ گلی شیدایم نمی کند 

            تا روزی که او بیاید       

       روزگاری می رسد که همهء ساکنان زمین با آرامش در کنار هم خواهند زیست ،

      قوی در کنار ضعیف بی وسوسهء سلطه بر او ، سیاه پوست در کنار سفید پوست بی توهم برتری های نژادی . . .      

یا مهدی ادرکنی