چون تیر عشق جا به کمان بلا کند

اول نشست بر دل اهل ولا کند

       در حیرتند خیره سران از چه عشق دوست

      احباب را به بند بلا مبتلا کند

       بیگانه را تحمل بار نیاز نیست   

     معشوق ناز خود همه بر آشنا کند

    تن پرور از کجا و تمنای وصل دوست

    دردی ندارد او که طبیبش دوا کند

    آن را که نیست شور حسینی به سر زعشق

   با دوست کی معاملهء کربلا کنند

   یکباره پشت پا به سر ما سوا زند

   تا زان میان از این همه خود را سوا کند

   آری کسی که کشتهء او این بود،سزاست

  خود را اگر به کشتهء خود خونبها کند

  بالله اگر نبود خدا خون بهای او

  عالم نبود در خور نعلین پای او 

نیر تبریزی

                                              بسم رب الشدا و الصدیقین

                قتل شهید عشق نه کار خدنگ بود           

                                                    دنیا برای شاه جهاندار تنگ بود        

             عصفور هرچه بادهم آورد باز نیست          

                                                    شهباز را زپنجه عصفور ننگ بود

             آئینه خود زتاب تجلی بهم شکست      

                                               گیرم که خصم رادل پرکینه سنگ بود

             نیرو از او گرفت بر او آخت تیر کین       

                                              قومیکه با خدای خود مهیای جنگ بود 

             عهد الست اگر نگرفتی عنان او

                                                  شهد بقا به کام مخالف شرنگ بود              

            از عشق پرس حالت جانبازی حسین

                                                پای براق عقل در این عرصه تنگ بود

                                    احمد اگر به ذروه قوسین عروج کرد

                             معراج شاه تشنه به سوی خدنگ بود